آیت الله مرتضی تهرانی:ما حق تشیع و محبت را ادا نکرده ایم
در پایان این جلسه
مسئله ای بنیادین را مورد اشاره قرار می دهند: خدای متعال اهل بیت علیهم
السلام را برای دو چیز خلق کرده: اول، هدایت مردم. دوم، شفاعت برای نجات
آنها از جهنم... این نتیجه قرآن و همه ی روایات صحیح است. (ص69)
سپس در
ادامه به عملکرد ما نسبت به اهل بیت اشاره می کنند: ما حق تشیع و محبت را
ادا نکرده ایم. این محبت ِ ما هم نتیجه ی دعای آن حضرات به درگاه خدای
متعال است. که خدایا محبت ما را در دلهای آماده قرار بده تا برای آنها
وساطت کنیم. (ص69)
در جلسه ی دوم تمثیل زیبایی که در راستای سخنان
گذشته شان می باشد را نقل می کنند: یکی از بزرگان علما خواب دید که گروه
زیادی از چهار پاهای برهنه دوان دوان وارد بارگاه مقدس سید الشهداء شدند. و
در حالی که از طرف مقابل بیرون می آمدند روی هر کدام یک پالان است!...
(ص76)
در جلسه ی سوم به یکی دیگر از اسرار و آثار زیارت اشاره می
کنند: اگر انسانی به اندازه ی قدرتش در امام شناسی کار کرد، با هر تشرفی
که پیدا می کند، و خودش را در حضر مزور (امام معصوم) می بیند.اجری برابر
هزار حج دریافت می کند... البته این در صورتی است که برای خواسته های دنیوی
آنجا مشرف نشده باشد.
آن شخص به این دلیل از منزلش برخواسته و رفته در
آنجا، برای اینست که اگر در منزلش باشد، آن تمرکز لازم را ندارد... طی
مسافت و تحمل مشقت می کند، تا خودش را در یک فضایی قرار دهد که در آن فضا
شرایط برای تمرکز انسان وجود دارد. (ص86)
در جلسه ی چهارم با اشاره به اینکه اهل بیت تجلی رافت و مهربانی خدا هستند؛ نکته ی حائز اهمیتی را مورد توجه قرار می دهند:
امام زمان ماموریت ندارند وقتی ظهور فرمودند؛ مردم را قلع و قمع کنند، و از بین ببرند.
آن
بزرگوار مراحلی را طی می کند تا می رسد به این مرحله که اگر به عمر
معاندین و مخالفین خدا پایان ندهد خدا پرست ها با وجود این موانع نمی
توانند تکامل پیدا کنند و حرکت الهی داشته باشند.
سایر ائمه وقتی وضعشان به این مرحله می رسید، سکوت می کردند. اما امام زمان تنها کسی است که این تکلیف را از سوی خدا دارد. (ص99)
در
جلسه ی پنجم هم موضوع رافت امامان پیگیری می شود: برخورد خدا و اولیائش با
مردم قبل از اینکه بر حسب ضابطه عدالت باشد، بر حسب ضابطه ی رافت است.
(ص109)
اما در ادامه رافت الهی را از رافت عوامانه تفکیک می کند: رافت
این بزرگان گاهی اقتضا می کند که خواسته ی متوسلین به خودشان را مرحمت
نکنند. زیرا اگر مرحمت کنند او را از ترقی و تکامل باز داشته اند.
رئوف هستند اما نه آن رافتی که ما در جامعه عوامانه خود آن را تفسیر می کنیم. که هر چه می خواهد به او بدهیم.
رافت دارند، یعنی آنچه صلاح و خیر او در دنیا و آخرت در آن است به او عطا می کنند. (ص112)
و مجددا در تکمیل موضوع رافت می فرمایند: خیلی کارهای خدا و اولیاء حساب دارد. ولی بر محور رافت می چرخد. اصلا صحبت عدل نیست. (ص113)
انتهای پیام
برداشته شده از این آدرس: کلیک کنید
" نَقــــل و نَقــــد"