دشمن کیست؟
طبق فرمایشات آیت الله تهرانی +در اینجا، دشمن در قالب رعایت اخلاق و روابط اجتماعی مومنین را به گونه ای تغییر داده که با دوست و دشمن به یک صورت رفتار کنند.
در این یادداشت کوتاه فهرستی از دشمنان احتمالی را بر می شماریم تا خوانندگان ببینند قرار است تحت عنوان اظهار تبری و تنفر با دشمنان، کدام یک از اصناف مردم را آشکارا مورد تنفر و انزجار قرار دهند.
1-شیعیانی که به یک یا چند معصیت از معاصی مسلم مبتلا هستند.
2-شیعیانی که از مراجع تقلیدی تقلید می کنند که نظرشان با نظر آیت الله تهرانی متفاوت است.
3-اهل سنت.
4-اهل کتاب اعم از ایرانی و غیر ایرانی.
5-بطور خاص یهودیان.
6-بطور اخص صهیونیست ها.
7-مسلمانانی که از دین برگشته اند.
8-اهل کتابی که از دین اش برگشته و طریق بی دینی برگرفته.
9-بوداییان و هندوها (کسانی که اهل کتاب دانسته نمی شوند.)
10-دولت مردان کشورهایی مانند امریکا و انگلستان و رژیم صهیونیستی.
11-سران منافقین که غاصب خلافت حضرت علی بودند. (ابوبکر، عمر، عثمان) و خلفای بنی امیه و بنی عباس.
12-وهابیون.
13-علمای وهابی.
14-بهاییون.
15-رئوس تشکیلات بهاییت.
از آنجا که حاج آقا مرتضی تهرانی سخنانشان را نه در جمع دولت مردان و نه در جمع نظامیان طرح نکردند. می بایست بر اساس مخاطبین (که از عموم مردم هستند) فهمید که کدام دسته از موارد 15 گانه ی فوق مورد نظر ایشان است.
بدیهی است که عموم مستمعین ایشان با دولت مردان کشورهایی مانند امریکا و انگلیس و رژیم صهیونیستی در ارتباط و مراوده نیستند که بخواهند تحت عنوان رعایت اخلاق و روابط اجتماعی، از سر محبت با آنها رابطه برقرار کنند.
همچنین رئوس تشکیلات بهاییت و علمای وهابی هم معمولا با عموم مستمعین آیت الله تهرانی در ارتباط و مراوده نیستند.
و نیز رئوس منافقین و قتله ی معصومین نیز از آنجا که از دنیا رفته اند در ارتباط و مراوده با مردم نیستند و درباره ی لعن آنها اگر چه توصیه و سفارش بسیار شده اما بسیاری از علماء من جمله خود آیت الله تهرانی بارها توصیه کردند به منظور جلوگیری از تفرقه میان شیعه و سنی لعن آنها بصورت علنی صورت نگیرد. این در حالی است که تبری مورد نظر آیت الله تهرانی با تاکید بر این نکته بود که باید علنی و آشکارا و برملا باشد.
از آنجا که مخاطب گفته های آیت الله تهرانی نه کمپانی های صنعتی داخلی و نه مسئولین وزارت بازرگانی و گمرکات کشور نیستند، مساله ی واردات محصولاتی که سهامدارانی یهودی دارند نیز از عهده و تکلیف مخاطبین خارج است.
چه اینکه چه بسا عدم واردات محصولاتی شرکت هایی که سهامدار یهودی دارند تکلیف مالایطاق باشد اگر چه هم ایران و هم برخی دیگر از کشور های اسلامی سالهاست از واردات و عرضه محصولات تولیدی کشور اسرائیل خودداری می کنند و کمپین های جهانی و موفقی در این راستا راه اندازی شده.
و نیز درصد اندکی از مردم در ارتباط و مراوده با اهل کتاب و یا غیر مسلمانان غیر اهل کتاب هستند. اکثر ارتباطات در قالب تحصیلی و یا اقتصادی است و در چهارچوب آداب و عرف جامعه جهانی است. و بسیاری از مراجع عظام که فصل مجزایی در احکام را به چگونگی ارتباط با آنها اختصاص داده اند که می توان مبسوطا مورد نقد و بررسی قرارشان داد.
بیشترین مراوده در بین مستعمین ایشان را می توان با شیعیان عاصی و شیعیان از دین برگشته جستجو کرد.
شیعیان گناه کار و از دین برگشته هستند که در روابط روزمره تحت عنوان رعایت اخلاق و روابط عمومی با ایشان بطور محبت آمیز برخورد می شود.
اما آیا به راستی شیعیانی که مرتکب گناه می شوند و یا به دلیل شبهاتی فعلا از دین برگشته اند "دشمن" هستند؟
آیا باید عداوت و تنفر نسبت به آنها را آشکار و برملا در جامعه پراکند؟
شما در این باره چه فکر می کنید؟
*لینک مرتبط:
" نَقــــل و نَقــــد"